Wil je meer rust creëren in je gezin of voor jezelf?
Schuif dan een keer aan bij de workshops aan de keukentafel: kennis, praktische handvatten en uitwisselen van ervaringen in kleine groepjes van maximaal 6 personen. Alle rust, volle aandacht.
Laatst hoorde ik het weer iemand zeggen:
‘Die moeder is gewoon veel te beschermend – ze zit er veel te veel bovenop en moet dat kind gewoon los laten’.
Zo’n oordeel raakt me. En daarom schrijf ik er toch een blog over.
Misschien ben je zelf niet zo’n moeder/vader. Maar je partner wel?
Misschien hebben jullie wel een kind met autisme dat niet lekker in z’n velletje zit? Dan kan het bijna niet anders dan dat je in je gezin ook te maken hebt met verschillen in visie op het thema ‘loslaten en beschermen’. Hetzij als ouders onderling, hetzij met mensen van buitenaf (hulpverleners, andere ouders, familie). Als dat zo is, nodig ik je uit om even verder te lezen en te begrijpen waarom loslaten nogal ‘een dingetje’ is.
Ik ben zo’n beschermende moeder
Als moeder van een bijzonder kind dat extra zorg nodig heeft en de wereld alleen kan verwerken als deze in kleinere brokjes wordt aangereikt, weet ik dat dit een lastig punt is. Te veel beschermen houdt klein. Te snel loslaten veroorzaakt totale stress en zit daarmee een gezonde ontwikkeling vanuit een veilige basis in de weg.
In veel gezinnen waar autisme speelt, is dikwijls zo’n ‘beschermende moeder’ die geregeld te horen krijgt dat ze te lief is, dat ze te beschermend is, dat ze dat kind autistischer maakt dan noodzakelijk….
Het is een van de meest rottige opmerkingen die je als moeder kunt krijgen. Je beschermt je kind – jouw bijzondere kind – namelijk niet voor niets! Nee, dat doe je omdat je ziet dat het zich niet staande kan houden en dreigt te verzuipen in woedeuitbarstingen, onmacht en verdriet. Omdat anderen, onder andere op school, meer verwachten – zo niet eisen, dat het kind meer doet dan het áán kan.
En dan zie je je kind wegzakken, doodongelukkig, depressief en misschien zelfs wel randpsychotisch van de overload aan prikkels…
Wég vrolijk kind! Want vrolijk was het dus ooit wél!
En het enige dat je als vader of moeder wil, is dat je kind gelukkig is, dat het weer lacht en lekker ondeugend is. Dus bescherm je je kind met hand en tand. Tegen de druk van school. Tegen maffe adviezen van familie, kennissen en goed bedoelende hulpverleners die denken dat ze het weten, maar er helaas nét naast zitten. Als moeder wéét je dat. En merk je ook direct welke hulp wel goed is voor je kind en wat niet.
Maar moeder laat heus wel los – Gráág zelfs!
Moeder laat los als ze vertrouwen hervonden heeft doordat ze ziet dat de anderen die met haar kind omgaan verbinding kunnen maken met haar kind en aansluiten op wat het áán kan. Dan ziet ze weer een lachje op dat snoetje, wordt er weer gespeeld, komt beetje bij beetje de nieuwsgierigheid in de wereld terug. En dan weet ze dat het goed is:)
Moeder laat los zodra ze ziet dat ze niet meer de enige is die haar kind snapt. Gráág zelfs!
Want dan kan ze zelf ook even op adem komen! En vaak gaat dat stapje voor stapje…want soms hebben moeders zo lang vast moeten houden en beschermen, dat het ook gewoon rete-spannend is en ze ook weer moeten leren loslaten. Ontspannen is een kunst. Helemaal als je dat lang niet hebt kunnen doen. Dus dat kost soms wat tijd. En dat mag.
3 Tips om los te kunnen laten
Wat mij ontzettend geholpen heeft in het stapje voor stapje loslaten, passend bij wat ons kind aan kon:
- Fijne hulpverleners, die met compassie vragen stelden en spiegelden, zodat ik kon zien wat ik wel en niet wilde doen
- Gesprekken met partner, waarin we beiden vanuit totaal andere kijk elkaar proberen te begrijpen – hoewel soms echt lastig, kan dit ook heel verfrissend zijn! Ik geloof dat je elkaar juist daarin kunt aanvullen en uitdagen en ronduit nodig hebt.
- Gesprekken met partner en hulpverlener/begeleider waar wij er met 2-en niet uit kwamen. Iemand die helpt met orde aanbrengen in gesprek, onderbouwing voor een aanpak geven vanuit specifieke autisme-kennis (als ouders weet je toch ook niet altijd alles) en daarmee voorkomt dat je samen vastloopt in allerlei emoties en onbegrip over elkaars visie.
En last bur not least: Goede zelfzorg! Zorgen voor meer rust in jezelf. Dan is het makkelijker om open minded en met vertrouwen naar je kind en de wereld om hem heen te kijken. Weet je niet meer hoe dat moet, dan kan ik je daarbij helpen.
Als dit thema ‘beschermen en loslaten’ speelt rondom jullie kind(eren) met autisme, wat helpt jullie om hier als ouders duidelijkheid in te krijgen?
