Ik ben een stressbron

Bijna weg gefietst

Vrijdagochtend hadden we weer de online trainingsochtend van de training ‘Laat stress geen burn-out worden’. De 6e dag alweer! Met als onderwerp ‘Piekeren’.

Deze dag begon erg onrustig voor Bart – het liep niet zoals gewoonlijk en dat was schakelen. En niet 1x, maar heel vaak in een heel kort tijdsbestek.

En dat in een periode dat er al ongelooflijk veel op zijn bordje lag rondom zijn gezin.

Vandaag kwamen daar allemaal onduidelijkheden bij. Waarvan ik zelf (notabene als autismecoach…) de oorzaak van was!

1. Normaal stuur ik enkele dagen voorafgaand aan de training een voorbereidingsformulier. Dat was ik vergeten deze keer. Bas had er rekening mee gehouden in zijn agenda dat hij dit moest invullen, maar ineens was dat er niet.
2. In de zoom-link stond 9.15 uur als starttijd, maar om 9.15 uur was er niemand online. We beginnen altijd om 9.30 uur. Verwarrend. Het was hem niet eerder opgevallen, maar nu wel, dus kwam er twijfel.
3. In de zoomlink stond bij de datum 26 januari i.p.v. 27 januari. Hij ging toch even twijfelen – het was toch altijd op vrijdag en niet op donderdag?!? Nog meer verwarring.
4. Bas liet zich niet voor 1 gat vangen en appte en belde… geen reactie. Mijn telefoon had ik al uit, want ik ging immers training geven. Normaal ligt ie dan in het zicht, zodat ik het kan zien als een van de deelnemers me nog appt of belt omdat het nood aan de man is. Toevallig lag ie vandaag net ergens achter, waardoor ik het scherm niet op had zien lichten. Tja, kan gebeuren.
5. Allerlei scenario’s gingen door zijn hoofd – het werd van kwaad tot erger. Hij vond het bovendien suf dat hij hier een probleem van maakte…
6. Hij stond op het punt om de pc uit te doen en de fiets naar zijn werk te pakken. Maar op dat moment liet ik hem (niets vermoedend) binnen in de Zoom ruimte… En dus was het weer terugschakelen naar ‘we gaan toch de training doen’.

Allemaal ‘druppels’ in een al volle ‘emmer’!

Wat een vermoeiende start van deze trainingsdag!

Ordening en erkenning

Gelukkig benoemde hij het.

Terwijl we het samen uitplozen en zo op een rijtje zette, werd het wel superduidelijk waar de vermoeidheid en het gevoel van verwarring vandaan kwamen.

En dat het dus helemaal niet suf is, maar logisch! Na het ordenen en erkennen wat er aan de hand was, was er weer ruimte om verder te gaan.

Het leerzame hieruit was bovendien niet alleen dat het ordenen en erkennen belangrijk was, maar ook dat er een nieuwe stap gezet was: namelijk het letterlijk uitspreken dat er wat aan de hand is in plaats een masker opzetten en doen alsof er niets aan de hand is…

Chaos, verwarring en stress in je eentje verhapstukken kost vaak veel energie. Veel mensen doen dat wel (‘je moet jezelf redden, je hoort toch geen last te hebben van dit soort dingen, ik wil niet zeuren’,…). Hij was ook niet anders gewend. Het op tijd delen was een mooie ontdekking en een stap naar meer rust. Binnen de groep gaf ook dit ‘niet delen’ herkenning.

Eigenlijk was het dus onbedoeld een goeie leersituatie geworden;)

Ik schrijf dit dus ook met toestemming van hem – zo geeft het hopelijk ook voor anderen een mooi inzicht en bijdrage aan begrip en rust.

Details doen er toe!

Dit soort dingen waarin er nietsvermoedend allerlei onduidelijkheden zijn doordat details missen of er foutjes gemaakt worden, gebeuren natuurlijk vaak in werk en je gezin. Nou ja, eigenlijk in het hele leven;)

Je ontkomt er niet aan!

Zomaar wat alledaagse voorbeeldjes:

• Een briefje van school dat per ongeluk in een tas is blijven liggen en last-minute tevoorschijn komt…
• Er staat ‘witlof’ op de boodschappenlijst, maar er staat niet bij hoeveel stronken…
• Een mailtje over ‘de juf is jarig’ waarin alleen in grote lijn wat gezegd wordt over de dag, maar dat allerlei vragen in je hoofd doet op-ploppen
• ‘Zou jij de was willen doen?’ ‘Tuurlijk!’  – Maar eh, wat wil je dan precies? (moet er nog gesorteerd worden, welke was, welk middel, welk programma, alleen in de machine of bedoel je ook ophangen/drogen/vouwen…?)
• Denken dat je duidelijk bent en er later achter komen dat jij en je partner het beide iets anders hadden begrepen…
• Je partner is in alle gezinsdrukte vergeten de autosleutel in het sleutelmandje te leggen, dus je zoekt je rot en je moest al wat eerder weg vanwege een wegomleiding…

Met een rustig hoofd zijn dit allemaal ‘niemendalletjes’ en is er heel makkelijk een oplossing voor de bedenken.

Maar een hoofd dat al vol stress en chaos zit, kan niet meer goed relativeren of oplossingsgericht denken en handelen.

Bij de één uit zich dat in stilvallen, bij een ander in een vloek en weer een ander raakt in de ‘kip-zonder-kop-modus’ waardoor er nog meer chaos ontstaat.

Als je het niet kunt voorkomen, wat kun je dan wel?

Dit zijn van de stressbronnen waar je niet aan kunt ontkomen – je hebt ze nooit kunnen voorzien, laat staan voorkomen.

Er zijn nu eenmaal mensen die soms fouten maken (daar ben ik er dus één van, dan weet je dat vast;)) en mensen die niet bij elk detail stil staan en vage dingen zeggen en dan denken dat ze duidelijk zijn…

Daar kun je wel goed last van hebben. Is dat dan ‘suf’, ‘dom’, ‘stom’, ‘gezeur’?

Nee!

Eigenlijk wordt op dat moment van je gevraagd om heel snel je oorspronkelijke plan te verlaten en te schakelen naar een nieuw plan. Dus kost het energie. Dat is nu eenmaal zo.

Ga je daar bovenop ook nog eens jezelf verwijten dat je dit gewoon moet kunnen en dat het gezeur is, dan is dat een extra stressbommetje.

Wat kun je dan doen om hier zo goed mogelijk mee om te gaan?

Hier een paar tips op een rijtje:

• Lief zijn voor jezelf (Ja, ik weet het, dit is weinig concreet. Heb je een idee wat dit voor jezelf is? Zo nee, dan kan ik je wel helpen met uitzoeken wat je hierin helpt)
• Sta stil of ga even zitten.
• Adem een keer bewust in en uit.
• Erken dat je dichtklappen, ontploffende vloek, spanning in je schouders, ‘kip-zonder-kop-gedrag’ of ander rotgevoel stress-signalen zijn.
• Als je iemand in de buurt hebt die je kent, spreek dan letterlijk uit dat er wat aan de hand is. Een luisterend oor, zonder oordeel, is meestal genoeg om de spanning te laten zakken.
• Orden wat er aan de hand is – vaak gaat het om een opeenstapeling van meerdere kleine dingen in korte tijd. Als je dit overzichtelijk hebt, kun je ook snappen waar je rotgevoel vandaan komt. Daarna zakt het meestal vrij snel vanzelf weg.
• Daarna kun je wel weer kijken wat je praktisch gezien nu gaat doen.
• Bespreek dit eens met je partner. Het kan voor hem/haar ook heel fijn zijn om te weten wat er aan de hand is en wat je helpt.

Door dit te doen, merk je dat je sneller zelf de grip weer krijgt op onverwachte stress-momenten in plaats van dat dit soort ‘fratsen’ grip op jou overnemen.

Welke van deze tips zou jij willen toepassen en uitproberen?

Wil je jouw signalen op tijd leren herkennen?

In dit gratis e-book vind je een praktische stap-voor-stap oefening voor ouders met autisme voor het visueel in kaart brengen van je stress-signalen.

• Inclusief handige lijst met veel voorkomende signalen zodat je woorden hebt om je signalen te herkennen
• Met heldere uitleg en praktijkvoorbeelden