Helder communiceren over stress en jouw grens

Het gezinsuitje naar opa en oma

Rond 11 uur stap je met het hele gezin de auto in, dagje naar opa en oma.

Op bezoek, kletsen, de kinderen ‘in het gareel houden’, samen eten aan een volle tafel.

Alles gaat op zich goed.

Aan de buitenkant.

In je hoofd maakt alles overuren.

Onderweg naar huis na het avondeten, zijn de kinderen jengelig moe op de achterbank wat aan het klieren.

Dat is de druppel! Je wordt nu zelf ook behoorlijk geïrriteerd en snauwt ze toe: ‘Kan het nu eindelijk eens even stil zijn!’….

Oftewel: je grens is ruimschoots bereikt.

Op dit punt kan het 2 kanten uit gaan:

Noch jij, noch je partner hebben door dat de snauw pure stress is.

Jullie krijgen hoogoplopende ruzie nadat je partner zegt dat ze het nogal een overdreven reactie vindt en zegt dat je bést wat aardiger tegen de kinderen kan praten.

Of:

Je hebt het wel door en geeft je partner aan dat je hoofd vol zit en het gejengel er even niet meer bij kan hebben.

Je partner laat jou met rust en richt zich verder op de kinderen zodat het weer rustiger wordt op de achterbank.

Later kunnen jullie er samen wel op terug kijken om te zien of het ook voorkomen had kunnen worden.

Stress: soms is er geen ontkomen aan

Je kunt niet altijd voorkomen dat er stresssituaties ontstaan. Soms omdat je er bewust voor kiest om iets dat stressvol is wel te doen en soms omdat je er niet uit weg kunt of geen invloed hebt op de omstandigheden.

Het is dan wel belangrijk dat je op een effectieve manier aan kunt geven dat je grens bereikt is.

Door niets te zeggen, zorg je ervoor dat er de stress verder op kan lopen. Dat gebeurt in jouw en een ander voelt dat niet en ziet het niet. Voor de ander was het wellicht ‘gewoon gezellig’.

Of je partner merkt wel dat er íets is, maar heeft geen flauw idee wát het is!

Je hebt immers geen luikje in je hoofd waardoor je partner even mee kan kijken naar wat er in je hoofd gebeurt.

(Zou best wel eens handig zijn trouwens, scheelt een hoop misverstanden…;))

Maar goed, dat luikje is er dus niet en daarom moet je zelf je grens aan geven.

En dat ook nog eens op een manier die voor de ander duidelijk is.

Daarmee wordt het makkelijker om er met begrip op te reageren en de stress te laten zakken.

Zelfs als je niet direct iets kunt doen aan de situatie, scheelt het al wel als je kunt delen wat er in je om gaat zodat de ander je snapt en er met mededogen op kan reageren in plaats van met irritatie.

Hoe?

• Als je je eigen ‘anti-stresshandleiding’ hebt gemaakt, waarin je onder andere je stress-signalen en oplopende stress hebt weergegeven, dan kun je deze op een rustig moment met je partner doornemen. Dan weet je partner ook wat je nodig hebt op zo’n moment. Op een stressmoment kun je dan volstaan met: ik zit nu op een ‘8’. Geen hele uitleg en verhalen nodig. Alleen rust en dat doen wat je helpt om de stress weer te laten zakken (zie Balans en Ontprikkeling).
• In een andere situatie kun je zonder veel uitleg kort aangeven wat je nodig hebt. Bijvoorbeeld:
  • ‘Ik heb wat hoofdpijn, ik ga even een rondje buiten lopen’.
  • ‘Ik doe even de deur dicht, ik kan me niet goed focussen op mijn werk als ik jullie hoor praten’.
  • Om bedenktijd te creëren voor het beantwoorden van een plotselinge vraag: ‘Ik ga er over nadenken, vanavond laat ik het je weten, ok?’

Je kunt van te voren voor jezelf bedenken wat je nodig hebt en zo nodig een paar handige zinnetjes bedenken die het makkelijker maken om daadwerkelijk je grens aan te geven.

Als je dit op een stressmoment moet bedenken, is dat vaak lastig en kan het er een stuk botter uitkomen dan je eigenlijk wilt.

Uiteraard komt er doorgaans meer bij kijken dan een eenvoudig zinnetje. Bovenstaande is vast een begin.

Heldere communicatie en grenzen aangeven, is complex. Maar zeker te leren!

In het traject ‘Laat stress geen burn-out worden!’ komt dit uitgebreid aan de orde, zodat je weet hoe je dit in je eigen leven toe kunt passen.