In je eigen tempo kunnen leven, zeker als je autisme hebt (of herkent bij jezelf) is essentieel om te kunnen ontspannen, je te kunnen ontwikkelen en plezier te hebben.

Open deur natuurlijk – alleen…soms is het best een uitdaging om je eigen levenstempo en je eigen ritme te leven omdat het niet echt samenvalt met wat er over het algemeen verwacht wordt of omdat je nog niet weet wat je ideale ritme en levenstempo is.

Dit heb ik heel sterk gezien bij onze kerel met autisme. Hier dus een persoonlijk verhaal in de blog.

Wie weet herken je de thema’s in je eigen leven en biedt het inspiratie om te kijken naar je eigen leven: leef je je eigen ritme? wanneer wel?Wanneer niet? Als je dag in dag uit andermans ritme leeft, geeft dit een flinke portie dagelijkse stress. Als dit zo is, is het goed om te weten dat er doorgaans best wat aangepast kan worden – ook al is de zoektocht naar je eigen ritme en de praktische uitvoering ervan niet altijd voor de hand liggend.

Trots en Dankbaar. Het verhaal van onze kerel

Net bracht ik onze zoon naar zijn nieuwe werkplek. Vertrek en reis verliepen heel relaxt. Ik realiseerde me dat ik er supertrots, blij en dankbaar voor ben dat dit nu zo gaat. Want vanzelfsprekend was dit niet!

Spanning en sensatie….

Afgelopen 3 jaar kostte dit uren aan voorbereiding, spanning, afstemmen op zoonlief: wat doe ik wel en wat doe ik vooral niet, mezelf kalm houden en eigen emoties ff aan de kant zetten en alert zijn op elk signaal waar ik wat mee zou kunnen. En dan hópen – hópen dat het lukt om hem die stappen te laten zetten: bed uit, kleren aan, slaapkamer uit, trap af, voordeur uit, auto in en ook weer uit…pfff wat een berg drempels waren er te nemen!

Intens moe en overprikkeld

In het eerste jaar van de middelbare school (ondanks dat het specifiek havo/vwo voor kids met autisme was), viel hij volledig uit. Daar zat hij dan thuis: volledig overprikkeld, teruggetrokken, moe gestreden, verdrietig. Zijn kamer kwam hij nauwelijks uit – de deur werd geregeld geblokkeerd met bed en kast…en dan zette ik maar eten en drinken klaar voor zijn dichte deur en meldde dat ik naar beneden ging en hij het kon pakken. Tja – hoeveel mensen me ook voor gek verklaarden – dit was nu eenmaal de manier waarop hij dan uiteindelijk wel ging eten en drinken. Zijn boodschap was immers helder: geen extra prikkels meer! Je moet ergens starten nietwaar.

Beetje bij beetje in beweging

Ik besloot hem niet meer naar school te brengen – het had toch geen enkele zin. Wat een rust! En wat deed dat goed! Ontheffing leerplicht werd geregeld. Juiste begeleiding werd uiteindelijk gevonden. Langzaam aan konden we werken aan vanuit de ‘freeze’ weer in beweging komen. Eerst die kamer af en naar beneden. Samen de trampoline op in de tuin. De deur uit durfde hij nauwelijks. Medicatie stop. Daar knapte hij al erg van op.

In eigen tempo mogen ontwikkelen: vertrouwen!

Stapje voor stapje is dit uitgebreid. Steeds weer terug naar het idee: ieder mens heeft zijn eigen tempo van leven en ontwikkelen. Vertrouwen dat zijn tempo het enige juiste tempo is voor hem. Het feit dat het anders is als het tempo dat ‘gebruikelijk’ is, vraagt van ons als ouders en begeleiders steeds opnieuw loslaten wat we gewend zijn, eindeloos geduld en afstemmen: gaan we goed? Gaan we te snel of misschien toch te traag? Waar dagen we uit tot de volgende stap zodat hij niet blijft hangen in passiviteit? En waar willen wij gewoon stiekem toch weer te snel?

Vrolijke ondeugd 😉

En kijk waar hij nu staat! 16 jaar, vrolijk, ondeugend, gaat naar diverse activiteiten, wil over zijn eigen leven bepalen – dus leert meedenken en besluiten – ‘regie nemen’ over zijn leven. Hij is een kei in het maken van games en werkt daar nu dus ook mee. Zelfs met VR-spul :). Zodra hij gestopt is met school en weer kon ontspannen omdat hij zijn eigen tempo mocht volgen, is hij namelijk begonnen met leren…op zijn manier en zijn eigen interesses en kwaliteiten volgend. Internet is je vriend 😉

Ik vertrek met hem altijd om 12 uur. Hij is geen ochtendmens. De nachten zijn namelijk heerlijk rustig volgens Meneer ;)……

Vroeger zou ik de hele ochtend bezig zijn geweest met hem. Niet constant in contact met hem, maar wel innerlijk – elk sprankje energie ging zitten in bewust zijn, alert zijn, wanneer doe ik wat? Doe ik uberhaubt wat of wacht ik nog? Ik kon er niets anders naast doen.

Maar nu is dat totaal anders: vanochtend rustig ontbeten, klantgesprek, wat huishoudklusjes. Hem 1x gewekt. En ja…geregeld is daar nog dat stemmetje in mij dat zegt

‘Zou ie er al uit zijn?’

‘Zou het lukken vandaag?’

‘Moet ik niet even luisteren?’

Nee! Geduld en Vertrouwen!

Hij heeft gezegd dat hij niets meer van me nodig heeft en zin had om te gaan. We hebben afgesproken dat ik hem met rust laat.

Ik lach maar om mezelf…tja – maffe bezorgde moeder. Alles komt goed. Geduld en vertrouwen. Geduld – haal adem. Vertrouwen in hem, dat hij zijn eigen weg gaat en dat dit de enig juiste weg is. Vertrouwen in mezelf, dat ik ondanks de verwijten over ‘te lief zijn’ misschien eigenlijk best een goeie moeder ben. Hij komt er wel!

Geduld en vertrouwen geven rust, ontspanning en energie

Trekken en duwen om het ‘gebruikelijke pad’ te volgen vraten zo ongelooflijk veel energie! Had ik dat maar eerder geweten!

Geduld en vertrouwen zijn echter niet altijd even makkelijk. Ik heb het in elk geval echt moeten leren!

Geduld en vertrouwen geven ontspanning, waardoor er weer beweging kan ontstaan.

Dit zagen we heel duidelijk bij onze kerel, maar geldt natuurlijk net zo goed voor jou!

Waar voel jij je ten koste van jezelf geperst in andermans tempo en andermans verwachtingen?

Hoeveel stress geeft dit?

Wat zou jouw ideale levenstempo zijn?  Zodat je zou kunnen ontspannen, rustig adem halen en in alle vrijheid jezelf zijn.

In gesprek duidelijkheid creëren

Misschien heb je het voor jezelf wel helder. Voor je omgeving is het echter niet per definitie vanzelfsprekend duidelijk dat je ’te snel’ leeft. In dat geval is het essentieel om met elkaar in gesprek te gaan en in alle rust met elkaar te onderzoeken wat er nodig is om meer geduld en vertrouwen te kunnen ervaren. Lukt dat niet met z’n tweeën, dan kan het fijn zijn om er een 3e persoon bij te hebben die rust, overzicht en structuur aanbrengt in het gesprek zodat er met begrip naar elkaar geluisterd kan worden en gezocht wordt naar praktische oplossingen – ook al vallen ze buiten de ‘gebaande paden’. Als je eigen tempo en ritme,jouw afwisseling in spanning en ontspanning kunt leven, geeft dat heel veel rust in je gezin.

Herken je het gevecht om ‘het gebruikelijke pad’ te volgen?

Of leef jij je eigen levenstempo? Zo ja: wat hielp je om dit voor elkaar te krijgen?

Superfijn als je het me wil laten weten onder dit blog!