Een eigen vaste plek aan tafel als belangrijke bijdrage aan contact
Suus heeft vandaag een vriendin, Julia, mee uit school. Ze blijft gezellig mee eten.
Marijke heeft iedereen een berichtje gestuurd dat het eten klaar is en ze aan tafel kunnen komen.
Julia zoekt een plekje aan tafel – Peter ziet het en bromt geïrriteerd: ‘Dat is mijn plek!’. Hij komt net terug uit zijn werk en is moe, heeft een overvol hoofd.
Julia kijkt verschrikt op en gaat op de stoel ernaast zitten.
Suus moet lachen: ‘daar zit mijn broer altijd!’.
Ze legt uit dat iedereen in hun gezin zijn eigen plek aan tafel heeft en die eigen plek is voor hen zo’n beetje heilig.
Ze wijst aan waar Julia kan gaan zitten.
Een eigen plek aan tafel geeft rust. Het is de plek die het fijnste voelt. Het is prettig om vanuit dezelfde plek de kamer, de tafel en de anderen te kunnen overzien. Een andere plek voelt toch anders.
Juist aan het eind van de dag, als de energielevels niet zo hoog meer zitten en je dan toch met z’n allen een fijn moment aan tafel wil hebben, is het erg prettig als je gewoon je eigen vaste plek hebt.
Dat plotseling moeten veranderen kan wel, maar het geeft onrust en kost onnodig veel energie. Energie die je eigenlijk wilt besteden aan het contact met het gezin.
Zo draagt een vaste plek bij aan een fijner contact met de mensen om je heen.
Het is een mooi voorbeeld waarin structuur (vaste plek) bijdraagt aan flexibiliteit (in contact).
Werkt dat voor jou ook zo? Als je twijfelt, kun je het eens uitproberen. En merk dan eens op wat het doet met jezelf en de dynamiek aan tafel.
Extra uitleg bij de ‘Dagelijkse Dingetjes’
Een vaste plek aan tafel is vaak een belangrijk rustpunt. Dit zomaar verstoren, geeft onnodige onrust.
De rust van een vaste plek geeft ruimte voor contact met de rest van het gezin.
Vanuit onrust en stress is contact met de anderen namelijk verrekte vermoeiend. Zeker na een lange dag werken of andere activiteiten.
Bij ons thuis was het voor onze zoon (destijds 18) zelfs zó belangrijk, dat hij rechtsomkeert maakt als ik op ‘zijn’ plek zit – zeker als hij al gespannen was.
Dus zodra ik hem naar beneden hoor lopen, schuif ik een plekje op. Wat doorgaans dankbaar ontvangen wordt met een grote grijns en een geintje 😉
Van kinderen weten we dit en accepteren we dit. Dat dit ook voor veel volwassenen belangrijk is, is niet altijd bekend.
Hoe is dit voor jou?
Zit je altijd op dezelfde plek aan tafel of maakt het je niets uit?
Structuur maakt flexibel
Dit is een mooi voorbeeld waarin structuur (in dit geval de de vaste plek) bijdraagt aan ontspanning en meer flexibiliteit (in contact).
Werkt dat voor jou ook zo?
Als je twijfelt of dit impact heeft, kun je het eens uitproberen. En merk dan eens op wat het doet met jezelf en met de dynamiek aan tafel. En vraag het eens aan de rest van het gezin – merken die er wat van? Willen ze wel wisselen?
Visuele prikkels
Ik schreef ook dat de kamer en de anderen steeds vanuit dezelfde kant gezien worden.
Dit gaat over de visuele prikkels. Als jij ineens op een andere plek zit – ook al ken je je eigen huis hartstikke goed, kan het wel zo zijn dat het beeld dat je binnen krijgt anders is dan gebruikelijk.
Als je fit bent, zal dit je weinig doen. Ben je moe, dan kan dit een stoorzender zijn – zo eentje die niet heel heftig is, maar ondertussen toch de hele tijd stiekem energie kost waardoor je je onrustiger kunt gaan voelen of wat kribbiger wordt.
Het is een stoorzender die weinig mensen (bewust) kennen. Ook hiervoor geldt dus dat het een kwestie van uitproberen is om te weten of dit iets is dat effect op je heeft.
Wat je vindt, mag je houden
Je kunt het dan dus raar vinden dat ieder zo strak op z’n eigen plek is of dat als er bezoek is, deze niet zomaar érgens mag gaan zitten.
Dat vind je misschien ‘niet normaal’, ‘niet gastvrij’ of misschien vind je er wat anders van?
Die oordelen helpen je niet. Daarom denk ik zelf vaak bij oordelen van anderen: ‘wat je vindt, mag je houden’.
Wat belangrijk is, is leven vanuit wat goed is voor jou en je gezin. Vanuit daar kun je aangeven wat wél kan.
Ook wij hebben het wel eens uit moeten leggen. Maar als dat vanuit een vanzelfsprekendheid gebeurt omdat je wéét dat het belangrijk is, wordt het gewoon aangenomen. Soms met verbazing, maar altijd met een ‘ok’.
Dagelijkse Dingetjes bij autisme
Dit is een verhaal uit de serie ‘Dagelijkse Dingetjes op Donderdag’.
Dit zijn waargebeurde verhalen het het alledaagse leven met autisme, verpakt in een fictief ‘auti-gezien’.
Wil je de ‘Dagelijkse Dingetjes’ ontvangen in je mailbox, meld je dan hier aan voor mijn mail. Dan tref je alle belevenissen van Peter, Marijke en hun kinderen elke donderdag in je mailbox!
