Wil je meer rust creëren in je gezin of voor jezelf? Schuif dan een keer aan bij de workshops aan de keukentafel: kennis, praktische handvatten en uitwisselen van ervaringen in kleine groepjes van maximaal 6 personen. Alle rust, volle aandacht.
Bij de uitleg over het persoonlijk traject Rust bij Autisme heb ik geschreven dat je in ongeveer 6 maanden je eigen ‘ anti-stress-handleiding’ hebt gemaakt en weet hoe je voor meer rust in je leven zorgt.
Maar ieder mens is anders en dus loopt een traject ook wel eens heel anders.
Dan duurt het langer, zijn de stapjes die gezet worden kleiner. Of ieniemienie-piepsie-klein.
….En dan heb ik in al mijn opleidingen in de zorg (en ja dat begon al toen ik de HBO-V deed) geleerd dat je met doelen en acties werkt en effectief coacht en stappen maakt. Actie dus! Hoppa!
Maar bij deze jonge vrouw riep mijn hart:
‘Nee! Er móet even helemaal niets!’
We gaan gewoon wandelen met Roos (onze hond). En elk stapje dat genomen wordt, is winst. Hoe klein ook.
We hebben beetje bij beetje haar ‘anti-stress-handleiding‘ gemaakt.
Beetje bij beetje vullen we wat aan of halen we weer iets eruit als het niet werkt voor haar.
De woorden willen niet
Er zijn momenten dat ze geen woorden vindt voor wat ze voelt. Dan leg ik haar handleiding voor haar neer en kan ze rustig aanwijzen wat ze niet kan zeggen. De woorden kent ze namelijk prima – maar als ze hoog in de stress zit, komen ze simpelweg haar mond niet uit.
Andere keren heeft ze dit niet nodig en kan ze benoemen wat er gebeurt in haar lichaam en wat ze nu nodig heeft.
Grenzen leren voelen en accepteren is topsport als je je altijd aan hebt gepast
Stapje voor stapje leert leert deze prachtige jonge vrouw weer om haar grenzen te voelen, te accepteren en te mogen aangeven.
Er zullen nog heel wat stapjes nodig zijn voor ze er is.
Maar ja, wat wil je als je je hele leven zó goed geanalyseerd hebt wat er van je verwacht wordt en zó hard gewerkt hebt om daar aan te voldoen… Dan is het verrekte moeilijk om ineens wél te zeggen waar je grens ligt en wat je nodig hebt!
Soms twijfel ik dan of ik wel genoeg doe als coach…tja ook ik ben maar een mens;) Vandaag kreeg ik te horen dat het juist zo fijn is dat we gewoon wandelen, dat er niet van alles moet, dat er stapjes genomen kunnen worden ómdat ze zo klein mogen zijn. En dat ze zich veilig bij me voelt en daardoor met mij durft te werken. En dat de samenvatting die ik haar stuur inzicht geeft – fijn om in alle rust terug te kunnen lezen.
Mijn hoofd kan dan soms allerlei zaken roepen over wat er nog aan doelgerichte dingen ‘moet’ gebeuren, maar met heel mijn hart weet ik dat ik haar tempo volg. Want haar tempo is het enig juiste voor haar. Dat is nou net wat ze mag leren!
En dan realiseer ik me weer hoe mooi het is dat ik haar daar bij mag begeleiden! Ik heb echt het mooiste vak dat er bestaat!
Mooie ervaring Karin :).
Dank je Irma! Zeker weten. Dat blijft toch ook het mooiste aan werken als coach – in welke setting ook: de verbinding zoeken van mens tot mens.